Prirodno staklo postoji još od početka vremena, formirano kao posledica topljenja izvesnih vrsta kamenja pod uticajem visokih temperatura vulkanskih erupcija, sudarima sa meteoritima, koje se zatim brzo hladilo i stezalo. Veruje se da je čovek iz kamenog doba koristio alat napravljen od prirodnog stakla poznatog kao opsidijan/hyalopsite za sečenje, lov i sve ostale svrhe u koje je koristio oruđa od metala 5000. god. pre n.e.

U zapisima Plinija Starijeg opisano je kako su trgovci po oskrcavanju na obalu Fenikije održavali ravnotežu kotlova u kojima su kuvali hranu tako što su ih podupirali blokovima od šalitre. Od jake vatre šalitra se topila i mešala sa peskom. Tako je nastala čudesna materija-staklo.

Pre 5000 god. na istoku se znalo za staklo. Stanovnici Sirije su izmislili i razvili duvanje stakla. Za postojbinu veštačkog stakla smatra se Egipat, gde su arheološkim iskopavanjem pronađeni predmeti od stakla, ostaci radionica sa kalupima i delovima peći za topljenje stakla, veće količine staklenog posuđa za kozmetička sredstva i razni stakleni nakit, posebno ogrlice koje su služile za robnu razmenu i koje su služile kao imitacija drugih materijala posebno poludragog i dragog kamenja, dok je staklo na dalekom istoku služilo najviže u te svrhe. Razvijenu proizvodnju stakla imali su Feničani, Asirci i Palestinci. Od 5. veka centar za proizvodnju stakla postaje Rim, odakle se ta veština širi po Rimskim provincijama. Padom Rimskog carstva centar proizvodnje stakla postaje Vizantija, a u 12. veku Sirija. U 14. veku vodeću ulogu preuzima Evropa - Francuska i Engleska, u 15. veku tu ulogu preuzima Venecija, koja proizvodi umetničko staklo visoke umetničke vrednosti: ukrasno staklo, slikano i bojeno staklo za prozore, staklo za ogledala i lustere i sl.